Word zelf een superheld

Vandaag heb ik vragen gesteld aan de burgemeester over het recente LHBTI-geweld. Ik ben hierbij begonnen door enkele woorden te citeren van Lorenzo Borella, een recente inspreker. Lorenzo is een prachtige verschijning en gebruikte prachtige woorden. Hij / zij noemt zichzelf een superheld.

“Ik ben een superheld. En om jezelf te kunnen zijn moet je aan niemand de kans geven om jou te vertellen wat juist of fout is. Niemand! Mensen moeten zich veilig voelen! Om dat te kunnen bereiken hebben we meer bondgenoten nodig! Volgens wetenschappers hebben we superhelden nodig om de realiteit te ontsnappen, ik zeg we hebben ze juist nodig om niet te hoeven vluchten van de werkelijkheid. Word zelf een superheld!”

En daarom is de aandacht voor LHBTI-geweld zo belangrijk, vandaar dat ik de volgende vragen voor de burgemeester heb:

  • Is er contact geweest met de slachtoffers? Burgemeester: ”Ja, dat gebeurt altijd vanuit roze in blauw. Maar ik zeg graag toe dat we dit ook blijven doen vanuit het bestuur. Zelfs een lullig bosje bloemen met excuses geven erkenning en worden gewaardeerd”.
  • Zijn er meer gevallen bekend van achtervolgingen uit de Reguliersdwarsstraat? Burgemeester: ”Nee”
  • Hoeveel recherchecapaciteit wordt vrijgemaakt om deze misdaad aan te kunnen pakken? Welke prioriteit geeft de politie aan mogelijk anti-LHBTI geweld? Burgemeester: ”Ik wil graag een vergelijking maken met een verhaal over Rolls Royce. Wanneer daar gevraagd wordt naar het aantal PK, is het antwoord ”Genoeg”. En dat geldt hier ook.
  • Welke maatregelen ter voorkoming of bestrijding van homogerelateerd geweld worden nog ontwikkeld? Burgemeester: ”Dit is een doorlopend proces. Ik nodig iedereen uit hier nog suggesties voor te doen”. D66 Amsterdam bracht als suggestie in om slachtoffers van geweld uit te nodigen voor de Pride. Deze suggestie werd ter harte genomen.

Verder noemde de burgemeester nog verschillende Amsterdammers in zijn antwoorden: ”U begint met een mooi citaat, mevrouw Ruigrok. Dat doet mij denken aan de afscheidswoorden van mevrouw van der Heijden die over dansende jongentjes in jurkjes sprak. En Erwin Olaf heeft mij aangezet tot acties door zijn boosheid over het niet altijd hand in hand te kunnen lopen in Amsterdam. En de onvolprezen Irene Hemelaar gaf aan dat je niet moet kijken naar de verkeerde dingen maar dat je moet kijken naar de reacties op de verkeerde dingen. En dat geeft vertrouwen in onze aanpak. Ik baal er van dat we ”slechts” op plek 2 staan van meest LHBTI-vriendelijke steden. Maar we zijn op de goede weg en we gaan door!”.

Geef een reactie