Vandaag vierden we met elkaar dat de renovatie van het Fort bij Aalsmeer afgerond is. Met veel liefde en passie voor erfgoed heeft Stadsherstel deze enorme klus op zich genomen. Zonder de bouwspecialisten, de vrijwilligers en de huidige en nieuwe bewoners was dit zeker niet gelukt. En ook niet zonder de steun van de Provincie Noord-Holland en de gemeente Haarlemmermeer. Reden genoeg voor een mooi moment dus! Het weer zat mee en ook de voorbereidingen voor de heropening van het Crash museum gaven de ochtend een extra feestelijk tintje. We konden ook kennis maken met de nieuwe bewoners. Mooi! Dat geeft extra reuring. Nu nog een fijn terras met wat ondersteunende horeca! Paul Bos, die persoonlijk een enorme betrokkenheid heeft met het fort en haar omgeving, droeg een prachtig gedicht voor vanuit het perspectief van het fort zelf. Lees mee en geniet mee!
MIJN FORT-BESTAAN
Ik zag ze komen, ik zag ze gaan en ik zag weer nieuwe komen, en ik bleef staan
De Genist (de aannemers van de Genie): ‘wat een enorme klus, om jou te bouwen’
Ik besta
De fortwachter: ‘elke dag, liep ik met mijn hond jou te bewaken, maar eigenlijk deed je met je twee fortgrachten het meeste zelf’
Ik lachte in mijn vuistje
De soldaat: ‘ik voelde me veilig bij jou, achter je dikke muren en ijzeren deuren, maar verveelde me ook kapot’
Ik verveelde met jullie mee
De boer: ‘mijn koeien (en later mijn schapen) deden zich te goed aan jouw malse gras, voor jou was het eigenlijk camouflage’
Ik kroop heerlijk weg in het landschap
De kraker uit Amsterdam: ‘het was een feest om jou open te breken en een tijdje stiekem in jou te wonen, totdat we ontdekt werden’
Ik glimlachte gastvrij
De brandweerman: ‘we leerden van jou hoe je in het donker toch nog kunt blussen. Je kleurde, je scheurde, je wankelde’
Toch bleef ik staan
De internationale beschermheer: ‘je bent het waard om beschermd te worden, samen met alle anderen rond Amsterdam’
Ik ben dankbaar voor hun wijsheid
De vrijwilliger: ‘poeh, jij bent heel anders dan onze boerenschuur in Lisserbroek. Je past als een pilotenjas’
Ik werd weer gezien
De ondertekenaars: ‘we hadden er wel zin in, om jou weer mooi te maken, maar waren te vroeg
Ik had de tijd
De voormalige wethouder: ‘ik ga jou bevrijden van de huidige gebruikers, ik heb grootse plannen met je’
Ik zuchtte diep
De nieuwe bestuurder: ‘je bent een prachtig thuis voor bestaande en nieuwe bewoners, ik ga een hersteller voor je zoeken’
De betrokken ambtenaar: ‘je bent voor mij meer dan een dossiernummer, ik ga voor je aan de slag’
Ik kreeg zelfvertrouwen, een eigentijdse bedoeling gloorde aan de horizon
De ervaren hersteller: ‘ik ga je – zorgvuldig – weer schoon, mooi, warm en droog maken’
Ik voelde me gezien in wie ik eigenlijk wilde zijn.
De nieuwe bewoner: ‘Dat is precies wat we zoeken, mogen wij tussen jouw muren rondleiden, begeleiden, bewegen, stilstaan, lachen, huilen, eten, de goede vragen en antwoorden vinden’
De nieuwe bezoeker: ‘een veilige plek van ongewapend beton’
Ik verheug me en blijf mijn stille soevereine zelf
