Als je maar wilt, kun je ook

‘Als je maar wilt, kun je ook’

Kom Marja Ruigrok niet aan met vrouwennetwerken en dat soort gedoe. De directeur van Ruigrok MC, voor marktonderzoek en advies op het gebied van communicatie, is er op eigen kracht gekomen….

‘Dit weekend was ik met mijn man in Parijs. Heerlijk weer. Lentegevoel. Lekker shoppen. Stond ik bij Cacharel te twijfelen, tussen twee rokjes en een jurk. Eigenlijk vind ik alles tegenwoordig be-lache-lijk duur. ”Wat loop ik toch te mutsen”, dacht ik ineens. ”Ik koop ze gewoon alledrie.” Dat geeft zo’n ongelooflijk gevoel van rijkdom. Dat je niet hoeft te kiezen.Voor vertrek gingen we nog even ontbijten, op het terras van café de Flore, weet je wel? Omgerekend bijna honderd gulden. Voor een ontbijtje! Ik vind het van God los en eigenlijk zonde van mijn geld, maar ik moet er ook vreselijk om lachen. Ik ga niet zitten mokken: ”Kom we gaan bij de supermarkt een croissant kopen.” Nee, dat doen we dus níet. Als je er bent moet je genieten: ”Doe mij nog maar zo’n uitgeperste grapefruit.’

‘Wel belangrijk is dat je je elke keer realiseert dat je die keuze kunt maken. Dat je financieel de mogelijkheid hebt te doen en laten wat je wilt. Dat je niet de afweging hoeft te maken: als ik dit doe, kan ik dat niet doen. Geld is voor mij belangrijk, in de zin dat het je vrijheid geeft.Daarom wilde ik gewoon serieus geld verdienen, toen ik met mijn bedrijf begon. Ik wilde niet op een macramé-achtige manier aan de slag gaan. Als het bedrijf me weinig zou hebben opgeleverd had ik weer voor een normale baan gekozen. Ik vind dat ik nu heel goed verdien; ik vind dat ik rijk ben. Mijn salaris bedraagt meer dan een ton. Met de jaarlijkse winstuitkering erbij, kan dat bedrag bij wijze van spreken zomaar verdubbelen.Al vanaf de lagere school wist ik dat ik later een eigen bedrijf zou beginnen. Op verjaardagsfeestjes zei ik: ”Straks regel ik het allemaal zelf.” Ik heb altijd de behoefte gevoeld alles in eigen hand te houden, de controle te hebben.Uit een onderzoek van psychologiestudenten waaraan ik heb meegewerkt, kwam als voornaamste conclusie dat ondernemers willen ondernemen om de suggestie van vrijheid te hebben. Briljante uitkomst. Ik ben helemaal niet vrij, met tien medewerkers op de loonlijst en allerlei vaste klanten, maar in mijn hoofd ben ik dat wel. Ik ben degene die bepaalt welke kant we opgaan. Wat we wel en niet doen. Of we een opdracht aannemen die niet veel oplevert, maar wel leuk en leerzaam is.

Ook in zakelijk opzicht geeft geld je vrijheid.Die ondernemingszin komt niet van huisuit. Mijn vader heeft veertig jaar als accountant in loondienst gewerkt. Hij schrok behoorlijk, toen ik al binnen een halfjaar mijn vaste baan bij een marketingadviesbureau opgaf om een eigen bedrijf te beginnen. ”Houwe, die baan”, zei hij. Mijn moeder heeft de pech dat haar opleiding ophield bij de lagere school. Mijn moeder was er voor de kinderen.Ik ben ambitieus, maar mag je dat van jezelf zeggen? Ik heb het idee dat dat maatschappelijk niet geaccepteerd is. Je mag hooguit zeggen dat je je werk leuk vindt. Terwijl: ik wil grenzen verleggen. Telkens iets nieuws proberen, telkens verder gaan. Sommigen zullen dat wel overdreven vinden.Laatst hoorde ik via via dat een vrouw me bedreigend vindt. Omdat ik zo aanwezig ben, omdat ik succes heb. Zelf voel ik dat helemaal niet zo – ik ben er nog lang niet. En ik vind alles leuk en ik ben heel enthousiast, maar dat kan dus blijkbaar ook heel arrogant overkomen.Als je kiest voor je werk, kies je niet voor je man en kinderen, lijkt de opvatting te zijn.

Nu ben ik al tien jaar getrouwd, met een zeer succesvolle man, en hij vindt mij juist zo leuk omdat ik zo zelfstandig en actief ben. Als ik zou zeggen: ”Ik stop ermee, want jij verdient de centen wel”, zou het gebeurd zijn met ons huwelijk.Wat ik erg vind is als de buitenwereld ervan uitgaat dat we geen kinderen wilden omdat ik een eigen bedrijf heb. Dat ze er bij voorbaat van uitgaan: die heeft voor haar werk gekozen, dús. Idioot vind ik dat. We hebben het geprobeerd, maar het is niet gelukt. En nu zijn we toch vrolijk opa en oma. Rob is 23 jaar ouder dan ik en heeft een dochter van mijn leeftijd – anderhalf jaar geleden kreeg ze een kindje.We zijn op huwelijkse voorwaarden getrouwd, omdat ik dat wilde. Dat heb ik helemaal gerationaliseerd: we hebben ieder een eigen bedrijf. Maar ik wilde vooral ook zelfstandig in dat huwelijk kunnen staan. Om te voorkomen dat we gedoe krijgen als het ooit mocht overgaan. Behalve het grote verdriet, geen gezeik over het geld en het huis en de alimentatie. Je bent verantwoordelijk voor je eigen leven. En geld is daarin heel belangrijk. We hebben nog steeds gescheiden bankrekeningen.Emancipatie moet je echt zelf doen. Je moet de dingen waarmaken waarin je gelooft.

Ik heb moeite met vrouwen die almaar klagen dat het leven zo zwaar is en dat er zo weinig vrouwen aan de top zitten. Van die tobbers die verder ook niks doen om wat te bereiken. Dat vind ik vervelende vrouwen. Ik ben van het slag: als je maar wilt, kun je ook. Als ik minister-president wil worden, lukt me dat ook.Vrouwennetwerken zijn niks voor mij. Jéeesus, wat een gedoe zeg. Dat die vrouwen met elkaar weer van die clubjes hebben. ”We komen overal dezelfde problemen tegen”, hoor je dan. Ik kan daar niks mee. In mijn grote mensenwereld moet ik met vrouwen én mannen zaken doen.In mijn branche zijn weinig vrouwelijke bureaudirecteuren. Ik denk dat de meesten dat toch te veel gedoe vinden. Dat merk ik ook aan sommige vrouwen die bij mij werken. Die willen gewoon een leuke baan. Die moeten er niet aan denken te doen wat ik doe. Eén medewerkster krijgt klotsende oksels bij het idee om op recepties te gaan new bizzen: nieuwe contacten te maken, kaartjes uitdelen, opdrachten proberen binnen te halen. Voor mij is dat hobby.Hoe groter de opdracht, hoe groter de kick. Geweldig, als je een opdracht van dertigduizend euro weet binnen te slepen. Wat een geld. Dat is mooi. Daar word ik blij van. Dan ben ik trots. Ja!Ik heb een heel leuke rode Alfa Spider. Het allermooiste aan die auto vind ik het merk. Spiderwoman heb ik ervan laten maken. Het kostte wat moeite om die garagemannen te overtuigen, ze moesten drie labels uit Italië laten overkomen om dat woord te kunnen samenstellen, maar toen het eenmaal was gebeurd stond ik te jubelen als een kind. Iemand had me die naam gegeven en ik dacht: ja, zo is het. Spiderwoman – dat geeft iets van mijn trots aan. Zeker in de zomer, met felrode lippen en een zonnebril op, voel ik me helemaal de koningin in die auto.’

Geef een reactie